Slučaj „Almir Badnjević“ (za one koji ne znaju, doktor elektrotehničkih nauka iz Bosanske Krupe, jedan od najistaknutijih mladih naučnika u svijetu u svojoj branši) koji je prefidno isproduciran na Političkom univerzitetu u Bihaću dno je dna koliko se može pasti u jednoj akademskoj zajednici u stvaranju okoštale i u potpunosti koruptivne stranačke jezgre uposlenika i organa upravljanja, u kojoj je svak svakome „nešto dužan“ i može biti „sutra“ prozvan zbog neetičnog načina i sumnjivog zakonskog puta kojim je dobio odgovarajuću poziciju. U takvoj katastrofičnoj „galaksiji“ politički i interesno umreženih „akademaca“ razvio se Političkim Univerzitetom u Bihaću u pseudouniverzitetskog frankenštajna čiji vodeći epigoni u „pomiješanom kompleksu niže i više vrijednosti“ čuvaju ovu obrazovnu instituciju od bilo kakvog upliva referentnih ličnosti čije bi naučne i akademske sklonosti i međunarodno potvrđen bekgraund mogle nanijeti nesagledivu štetu krajiškom politički discipliniranom univerzitetskom korpusu.
Stoga je dr. sc. Almir Badnjević, apsolutno nepoželjna osoba u Upravnom odboru Političkog univerziteta Bihać i ono što je možda cijelo vrijeme naslućivao dok je držao predavanja studentima na Tehničkom fakultetu, čija se opskurna politička dimenzija punih 20 godina fantastično regenerira u predestiniranim funkcijama njenih uposlenika na pozicije krajiških premijera i ministara i rektora (u biti, stranačkih ljudi „jedan kroz jedan“), sada mu je ispostavljeno u urnebesnoj i tragikomičnoj formalnoj fakturi da „nije dovoljno dobar kandidat“ odnosu na olinjale stranačke lisce tipa Mahmut Alagić ili Ratko Knežević. Da je dramski pisac Dušan Kovačević u punoj stvaralačkoj snazi napisao mračnu i nadrealnu komediju o krajiškom Političkom Univerzitetu u Bihaću ona bi zasigurno, „kunem se crijevima“ svih bivših i budućih dekana i rektora koji će doći sa Tehničkog fakulteta, na histeričnu radost svojih supruga i djece, i sutra nositi i premijerske „toge“, i voditi nas kuda su nas vodili bivši i sadašnji domaći Domanovićevi slijepci, da bi ta crnohumorna komedija nadmašila kultne ekranizacije „Maratonaca…“ ili „Balkanskog špijuna“. I da bi svi davno „umrli od smijeha“.
Žestoko upinjanje Političkog univerziteta u Bihaću da očuva primordijalne „krapinske“ principe intelektualne i akademske regresije i identitarno odbijanje prilagođavanja svjetskim akademskim standardima na slučaju „Almir Badnjević“ svjedoči da je ova kvaziakademska institucija, nazvana najznačajnijijim resursom Kantona, u stvari, dobro plaćeni budžetirani poligon podaničkih, a u osnovi zastrašujuće beskrajnih političkih i rodijačkih interesa. Tome kraja nema. Stoga, Almire, sretan povratak sa „životinjske farme“. Midhat DEDIĆ