Piše: prof. dr. H. Muratović
Nakon zadnjih 200 godina, a posebno nakon zadnjeg rata i sadašnjeg ponašanja najznačajnijih zemalja Evrope u odnosu prema Bošnjacima, postavlja se pitanje: zašto Bošnjaci muslimani smetaju Evropi? Ovo pitanje svaki normalan (i moralan) čovjek mora postaviti stoga jer je jedna mala Bosna bila Evropa prije Evrope. Naime, ona je bila multietnčka i multikulturalna daleko prije Evrope, koja se predstavlja kao baštinik upravo takve politike. Međutim, svojim odnosom prema svirepom pokolju Bošnjaka u zadnjem ratu i nametanjem embarga na uvoz oružja da brane goli život, Evropa je pogazila elementarnu moralnost i ljudskost. Zvanična politika Evrope i većina njenih intelektualaca hladno su posmatrali strašne zločine sve do zločina genocida nad Bošnjacima. Oni jednostavno nisu htjeli vidjeti desetine hiljada do zuba naoružanih ubica, njihove tenkove, topove i avione.
Razumljivo je zašto Zapadu smetaju islamske zemlje koje su bogate naftom, jer tamo ljudi hodaju po crnom zlatu (nafti) koju multinacionalne kompanije (MNC) stavljaju pod svoju kontrolu, koristeći različite taktike stvaranja mržnje i podjele među tim ljudima po različitim osnovama. Nažalost, oni u tome uspijevaju. Podijeljenim i zavađenim za međusobne obračune treba oružje, ali i za održavanje mira nako što neka frakcija pobijedi. U oba slučaja MNC ih snabdijevaju oružjem, koje ovi plaćaju naftom, čiju cijenu određuju MNC u njima prihvatljivim gabaritima. Iako neopravdana, ovakva politika sa stanovišta Zapada je razumljiva. Međutim, zašto se slično događa i kada su u pitanju Bošnjaci, koji, nažalost, nemaju naftu?! Odgovor nam je zorno dao zadnji rat, kada su žene jedne nacije (Bošnjakinje) smatrane za manje vrijedne i pogodne za silovanja i ubijanja, a one druge smatrane su dobrim majkama, domaćicama i damama. Tada su samozvane demokrate na to gledale zatvorenih očiju i silovanje je trebalo biti još žešće ako su muslimanske žene bile pokrivene. Dakle, „demokrate“ su nam uvodili „demokratiju“ ne samo tenkovima, topovima i aviobombama, već i svirepim seksualnim zlostavljanjem Bošnjakinja. Stoga postavljam jednostavno, ali i bolno pitanje: šta se do danas bitno promijenilo u odnosu na Bošnjake? Odgovor je: promijenila se samo forma i taktika. Istina, sada nema ubijanja, ali su Bošnjaci i danas „krivi“ i kada se zalažu za nacionalne ili za građanske stranke (opcije). Dakle, oni su krivi što ne dopuštaju podjelu Bosne po željama komšija i susjeda. Budući da je zadnji rat u BiH bio najsvirepiji od vremena Drugog svjetskog rata i da nisu uspjeli planovi Miloševića i Tuđmana, nama se postavlja samo jedno pitanje: jesmo li naučili lekciju i da li smijemo zaboraviti ono što nam se dogodilo?
Demokrate sa Zapada i varvari sa Istoka i danas podržavaju sljednike politike presuđenog zločina genocida i udruženog zločinačkog poduhvata, koji hoće da nam zabrane i pominjanje žrtava i genocida „radi mira i pomirenja“. Pomirenja, koga: sina bez oca, žene bez muža, oca i majke bez sina, sa onima koji su nad njihom najmilijim izvršili zločine samo za to što su bili pripadnici druge nacije i vjere. E, pa ne može stara Evropo, stara *urvo i domaće *urve, oličene u likovima kojekakvih lidera, koji štite svoje zločince, skrivaju se iza naroda, pa time i sam narod poistovjećuju sa zločincima i time mu priskrbljuju sramni epitet. Uz to, formiraju i kojekakve komisije za preispitivanje (čitaj: negiranje) genocida i strašnih zločina nad Bošnjacima. Pri tome ih podržava crkva čiji su sveštenici blagosiljali one koji su išli klati, ubijati (čak i djecu) i silovati djevojčice i žene. Stoga Bošnjaci nikada ne smiju prihvatiti politiku zaborava i oprosta, bez obzira ko je nameće. Jer, ko je taj koji ima pravo da oprosti? Odgovor je: samo onaj nad čijim najmilijem je izvršen zločin!
Bošnjacima u BiH najviše odgovara civilizacijski oblik uređenja države, kao što je onaj u Evropi, ali im se to ne dopušta čak i od te Evrope. Istina, to bi dopustili kada bi Bošnjaci pristali na za njih ubitačnu formulu podjele Države i pripajanje najmanje 2/3 njene teritorije komšijama i susjedima. Stoga velikosrpska i velikohrvatska politika inzistiraju na ideji nacionalnih podjela i mržnje, sve pod firmom konstitutivnosti i državnosti entita. Pri tome kažu ovo je naša teritorija koju smo odbranili, ne govoreći da su najveći njen dio osvojili oružjem i progonom Bošnjaka. Dakle, kada se Bošnjacima ne dopušta da budu ono što jesu, kada im se nastoji zabraniti pominjanje strašnih zločina i genocida, kada im se ne dopušta civilizacijski oblik uređenja Države i kada ih maksimalno iskorištavaju (ili tjeraju vani) domaći, bošnjački ekonomski izdajnici, koji vode računa samo da sačuvaju veliko oteto bogatstvo (u privatizaciji) i stvoreno (na muci bošnjačke sirotinje i u mnogim slučajevima na nezakonit način), šta Bošnjacima preostaje?
Bošnjacima preostaje da se bore za jedinstvenu državu BiH, zasnovanu na istinskim građanskim principima, gdje će biti poštovana sva ljudska, nacionalna i vjerska prava svakoga naroda i čovjeka. Da bi bili vjerodostojni, Bošnjaci imperativno moraju poći od sebe samih:
* da na sva značajna mjesta postavljaju najsposobnije i najmoralnije ljude,
* da na državnom i na federalnom nivou prestanu prepuštati najznačajnija ministarstva (finansija, pravde i vanjske trgovine i ekonomskih odnosa sa inostranstvom) drugima, da bi na manje važna ministarstva uhljebili stranačke ljude koji su limitirani sposobnošću i nedorasli zadatku,
* da podjednako tretiraju cio teritorijalni razvoj Zemlje,
* da pravedno odrede prioritete razvoja Zemlje,
* da funkcionisanje javnih preduzeća urede po modelu Finske, gdje je isključeno svako stranačko kadroviranje i gdje su ova preduzeća profitabilnija od privatnih i gdje upravljačke i menadžerske strukture na kraju svake godine podnose finansijske izvještaje na skupštini (koju čine i građani), pa ako se usvoji izvještaj, rukovodstva nastavljaju raditi i dalje. U protivnom, slijede smjene,
* da imaju kvalitetno obrazovanje i konkurentno privređivanje, odnosno da temelj našeg identiteta bude znanje i poslovnost,
* da makroekonomsku politiku kreiraju, modeliraju i kontrolišu zaista najsposobniji, najhrabriji i najmoralniji, bez obzira na stranačku pripadnost,
* da i finansijski brane Državu, ne dozvoljavajući da Dodikovu politiku od bankrota spašavaju, dajući mu preko Uprave za indirektno oporezovanje BiH više nego što mu po kriterijima pripada 840,8 miliona 2019. godine, a na štetu Federacije.
* da politiku Države određuju u njenim institucijama, a ne na stranačkim sijelima.
Najkraće, Bošnjaci Evropi i svijetu moraju jasno reći i pokazati da se iskreno zalažu za multikulturalnost kakva se potencira u Evropi, ravnopravnost među ljudima, narodima i građanima uopšte, ali da nikada neće prihvatiti da budu podređeni i da ponovo nespremni dočekaju da se nad njima izvrše zločini. Bošnjaci zauvijek moraju odbaciti zabludu da će ih ubuduće od vanjskih i unutrašnjih agresora odbraniti stranci, Visoki predstavnici i slično, a da pri tome politiku vode sa trećerazrednim stranačkim igračima, a najsposobnije tjeraju u inostranstvo. Ako navedeno ne spoznamo i prihvatimo, bojim se da ćemo pameti doći kada nam ona više ne bude od koristi, jer ćemo i na ovo malo prostora koji nam je namijnjen ostati bez ljudi, budući da se trend iseljavanja u inostranstvo najproduktivnije populacije pojačava. Ko to ne vidi i ne shvata, najveći je neprijatelj Bošnjaka i države Bosne. (*)