PIŠE: Prof. dr. Nedžad Bašić
Ne prođe ni mjesec dana a da se u javnosti ne pojavi neka nova afera ili skandal na Univerzitetu u Bihacu. Od pokušaja bludnih radnji, plagiranja radova, zapošljavanja sina rektora Univerziteta Fadila Islamovića, zaposljavanje zeta predsjednika sindikata Univerzitetskih nastavnika Esada Bajramovića, lažno proglašenje sina dekana Atifa Hodzića za studenta godine, zloupotreba položaja i prodaja diploma, sticanja mastera i doktorata na neadekvatan način (sadašnja prorektorica Amela Čolić doktorat za svega 6 mjseci), zapošljavanje rođaka i partijskih lidera, pa sve do lažnog predstavljanja i fizičkog obračuna između kolega (poznat je slučaj Muje Demirovića koji će se predstaviti kao njemački student poslijediplomac a da ne zna ni jednu riječ njemačkog). 
Nije rijetko da brojni političari koji efektno razviju koncept korupcije, nepotizma, plagiranja, laži i spletkarenja, kao perfektan model razaranja morala i odgovornosti u društvu, istovremeno drže i predavanja na Univerzitetu kreirajući tako nove nesposobne generacije sklone krivotvorenju, podvalama i spletkarenju. Nažalost, danas je Univerzitet postao orginalna slika refleksije svih dešavanja u našem društvu. 
Pokušavajući fokusirati Univerzitet na akademska pitanja i podstaći interes Univerziteta da se više orjentira na aktivnosti koje bi otvorile drugu znatno drugačiju projekciju razvoja ove visokoškolske ustanove, prije više od 10 godina, bio je formiran Centar za prevenciju konflikta i prava čovjeka. 
U kratkom periodu ovaj Centar je bio povezan sa više od 80 univerziteta širom svijeta. U okviru Centra pokrenuto je i publikovanje međunarodnog časopisa „Research papers“ koji izlazi dva puta godišnje na engleskom jeziku sa međunarodnom redakcijom. Nažalost, ubrzo je ovaj Centar ukinut odlukom Senata Univerziteta u Bihaću sa šturim objašnjenjem da Univerzitet nema ni ekonomskog ni akademskog interesa da se ovaj Centar razvija, mada u njega nije uložen ni jedan fening od strane Univerziteta. Odluku je potpisao tadasnji rektor Refik Šahinović.
Nekako u isto vrijeme formiran je i Međunarodni konzorcij univerziteta za komparativni studij Međunarodnog javnog prava, Međunarodnog islamskog prava i Međunarodnih odnosa, u saradnji sa Univerzitetom iz Salzburga (Austrija), Como (Italija), Bdimpešte (Mađarska) i Islamabada (Pakistan). Glavni cilj ovog konzorcija bio je otvoriti prostore međunarodne akademske saradnje za Univerzitet u Bihaću, njegove nastavnike i studente. Zbog permanentnih pritisaka od strane tadašnjeg menadžmenta Pravnog fakulteta (Mujo Demirović) i Univerziteta (Refik Šahinović, Fadil Islamović, Mirsad Veladžić) da se ovaj Konzorcij ukine, najvjerovatnije samo iz razloga što je Centar, i Konzorcij pokrenuo i vodio profesor koji nije bio u istoj projekciji sa menadžmentom Univerziteta. 
Shvatajući da otpor svim tim programima i projektima dolazi prije svega iz razloga što menadžment Univerziteta i Fakulteta nisu vidjeli nikakvu svoju personalnu materijalnu korist od ovih projekata, pokrenut je novi nastavno-istraživački projekt poslijediplomskih studija: Evropske integracije i standardizacija. Cilj ovog projekta je bio da se na nivou Univerziteta kreira zajednička istraživačka mreža (projekt) koji bi omogućio da svršeni studenti svih fakulteta na Univerzitetu u Bihaću, kojih je sada preko 700 na Zavodu za zapošljavanje, dobiju dodatnu diplomu sa kojom bi se mogli efektno uključiti u proces poslijediplomskih studija standardizacije u različitim oblastima (tehnološkim, tehničkim, ekonomskim, pravnim, pedagoškim…) što bi im omogućilo brzo zaposlenje kako kod domaćih tako i kod stranih firmi. Istovremeno cilj ovog projekta bio je uključivanje Univerziteta u Erasmus Mundus progam što bi omogućilo studentima da svoju specijalizaciju provedu u inozemstvu. 
Za realizaciju ovog projekta obezbjeđeno je 30.000,00 KM od strane Federalnog Ministarstva obrazovanja. Projekt je imao podrsku univerzitetskog menadžmenta samo do momenta dok se dobijeni novac nije potrošio i to na neodgovarajući način od strane prorektora i tadasnjeg predsjednika Vijeća tog projekta Fadila Islamovića, sadašnjeg rektora, i još uvijek stalnog dekana Tehničkog fakulteta Atifa Hodzića. Poslije počinju razni pritisci, podmetanja i spletkarenja, kako bi se spriječio dalji razvoj ovog projekta, što je i dovelo do njegovog neuspjesnog završetka. O svemu tome obavješteno je Federalno Ministarstvo obrazovanja koje nije reagiralo.
Imajući u vidu velike probleme koji se pojavljuju u zastarjelom i tromom programu obrazovanja na Univerzitetu prije tri godine predloženo je Senatu Univerziteta (rektoru Mirsadu Veladziću) da se formira Katedra za održiv razvoj visokog obrazovanja, koja bi se isključivo bavila sa pitanjima kako u procesima globalnih promjena i velike krize razvijati sistem visokog obrazovanja koji bi odgovarao potrebama našeg okruženja. Cilj ove Katedre bio je projeciran kroz program kako uvoditi u nastavni program nova istraživanja i rezultate tih istraživanja transferirati u nastavne discipline u kojima bi nove generacije studenata dobijale propulzivno znanje i informacije koje bi im omogućilo da spoznaju promjene koje se danas dešavaju u znanosti i da se osposobe za brzo uključivanje u globalne tehničko-tehnološke, pravne, ekonomske i ekološke promjene i da na taj način brzo dođu do zaposlenja. Ovo je samo djelimičan pregled uništenih projekata koji su imali isključivo znanastvenu naznaku razvoja Univerzitet u Bihaću. 
Pitanje, kako kreirati i povezati naučno-istraživački program na Univerzitetu u Bihaću i kako taj program povezati sa programima istraživanja i edukacije na drugim univerzitetima u svijetu, nažalost nije nikad bilo u fokusu ovog Univerziteta, što ovaj Univerzitet čini zastarjelim za edukaciju novih generacija studenata. Nažalost, ni ova inicijativa nije pobudila nikakav interes univerzitetskog menadžmenta. Nije samo problem Univerziteta u Bihaću zastarjeli nastavni program, odsustvo institucionaliziranog akademskog istraživačkog programa. Najveći je problem nerazumjevanje (neznanje) menadžmenta Univerziteta u kojem pravcu je nužno izvršiti promjene u obrazovnoj politici Univerziteta, u neprihvatanju svake inicijative koja ne dolazi iz njima bliskog kruga, u spriječavanju svakog individualnog napora da se unesu novine u nastavni program i naučno-istraživački rad, u imenovanju nesposobnih i korumpiranih pojedinaca na odgovarajuće funkcije koji potom svaku dobru ideju zaustavljaju ili je jednostavno pretvaraju u proces mešetarenja i ucjenjivanja kolega. Veliki problem stvara odsustvo sposobnosti univerzitetskog menadžmenta da kreira akademsku klimu, klimu podsticaja, motivacije i inspiracije za akadesmki rad, da stvari klimu međusobnog akademskog uvažavanja kolega. Umjesto toga stvara se klima interesne podjeljenosti koja nema nikakvog doticaja sa akademskim vrijednostima, stvara se klima međusobne netolerancije i neuvažavanja, klima međusobnog tužakanja, denunciranja, klima podvala i prevara, anonimnih prijava i uhođenja, klima prijetnji i šikaniranja, što sve stvara klimu dekadencije i malograđanskih naravi. U takvoj klimi nemoguće je napraviti bilo kakav akademski progres. 
U svakoj normalnoj akademskoj zajednici ovo bi samo po sebi imalo značenje jasnog signala menadžmentu Univerziteta da se povuče sa svih upravljačkih pozicija i da omogući otvaranje novog prostora sa novim idejama koje bi mogle pokrenuti Univerzitet iz duboke akademske krize, letargije i bezvoljnosti. Sa tom strukturom ljudi koji više od 15 godina guše Univerzitet, okivajući ga kriminalom, korupcijom, plagijarenjima, i raznim drugim mahinacijama i podvalama, Univerzitet u Bihaću ne može preživjeti. Katastrofalno nizak odziv studenata prilikom upisa, jasan je signal za sve društvene strukture, političke stranke, vladu USK-a, građane USK-a koj snose najveći teret ove akadesmke zloupotrebe, da definitivno i energično zatraže povlačenje ove grupe sa svih funkcija na Univerzitetu i da zatraže odgovornost ove grupe za sve mahinacije i kriminal počinjen na Univerzitetu od njegovog osnivanja do danas. (KRAJ)